"Moet ik vandaag naar school?" vroeg mijn kleuter met de paniek in zijn ogen. Zijn eerste schooldag was aangebroken en hij vond het nogal spannend. Ik knikte. "Neeeeee, ik wil niet! Ik wil bij jou blijven," En hij begon onbedaarlijk te huilen, ik had meteen een knoop in mijn maag. Zo'n zelfde situatie maakte ik met zijn zusje mee die voor het eerst naar de opvang ging. Voor het eerst naar de opvang, een eerste schooldag, zonder papa en mama op kamp... het kan allemaal hartstikke spannend zijn.
(En niet alleen voor het kind, slik). Wat kan je doen om die hoge drempel ietsjepietsje lager te maken?
Het ene kind geeft een kus en stapt zonder problemen de klas binnen. Alsof hij er al maanden komt. Een ander kind begint thuis al te huilen, moet de school zo ongeveer binnen getrokken worden en klampt zich aan je vast zodra er één voet over de drempel komt. Zulke kinderen heb ik dus. Oké, dit is wellicht iets overdreven. Ik til ze de school binnen. Verder past deze omschrijving perfect bij de ervaringen die ik met ze heb. Ik probeer er zo nuchter mogelijk mee om te gaan en mijn emoties binnen te houden zodat zij daar geen weet van hebben. Hoe lastig ik dit ook vind. Mijn kind hartverscheurend achterlaten bij een onbekend persoon gaat bij mij dwars door mijn hart. Zelfs nadat ik dit al een paar keer heb moeten doen. Ik ben er niet goed in. Sterker nog: ik ben daar vreselijk slecht in. En dus ging ik Googlen naar tips. Ik vond daar het het idee om een hartje op jouw hand en op dat van je kind te tekenen. Als je naar het hartje kijkt of er een kusje op geeft dan denken jullie aan elkaar. Schattig! Dus dat is wat ik deed. Met een hartje op mijn hand vertrok ik naar mijn werk. Het leek te werken voor mij... euh mijn kind! Hoewel mijn kind teleurgesteld naar het vervaagde hartje op mijn hand keek toen ik hem kwam ophalen. Voor de volgende dag had ik een perfecte oplossing: een hartjes tattoo! Stoer dat hij dat vond! Vol trots liep hij de dag erna de klas binnen om zijn tattoo te laten zien aan zijn juf en klasgenootjes. Bam... afgeleid van het grote verdriet! Het blijft een paar dagen zitten dus perfect voor zijn eerste schoolweek. De tattoos vind je trouwens hier!
Andere goede tips die kunnen helpen om het wennen wat makkelijker te maken zijn:
1) Blijf zelf rustig
Stop je eigen (gespannen) emoties even weg. Ik zeg niet dat dit in alle gevallen altijd moet, want emoties tonen aan je kind is goed. Maar in dit geval werkt een hard huilende ouder naast het al hard huilende kind niet mee. Later mag je huilen in de auto, maar niet waar je kind bij is. Wees vrolijk, ontspannen en enthousiast.
2) Bereid je kind voor
Niks vervelender dan als jong kind niet weten wat je te wachten staat. Je gaat iets nieuws doen, maar wat...? Praat van tevoren met je kind zo gedetailleerd mogelijk over wat er komen gaat. Waar gaan jullie heen? Wie zijn daar allemaal? Wat kan hij daar doen? Hoe ziet het er uit? Hoe lang blijft hij daar? Wanneer kom je hem weer ophalen? Misschien is er een leuk filmpje op internet te vinden wat aansluit bij wat er komen gaat. Van tevoren eens langs de school / opvang rijden kan ook een goed idee zijn. Loop alvast eventjes op het plein als de school uit is. Loop eens langs het hek als er kinderen aan het buitenspelen zijn op het plein.
3) Neem iets vertrouwds mee
Laat je kind iets uitzoeken wat voor hem vertrouwd is en eventueel troost kan bieden als dit nodig is. Dit kan een knuffel zijn, een speciaal doekje, een speen, een pop. Dat vindt een leerkracht echt niet erg (nee, echt niet!). Soms kan er een speciaal bedje ingericht worden op het bureau van de juf waar de knuffel oid overdag kan "slapen" totdat het weer mee naar huis kan.
4) Plak die tattoo
Plak thuis allebei een leuk hartje op een samen gekozen plekje. Zo kunnen jullie de hele dag aan elkaar denken en elkaar kusjes geven via de tattoo.
5) Doei is ook echt doei
Ga nooit zomaar weg zonder je kind gedag te zeggen omdat je denkt dat dit gemakkelijker voor je kind is. Het is verwarrend als een ouder plots weg is. Neem afscheid. Geef een dikke knuffel, laatste kus, aai over de bol. Vertel dat je nu weg gaat en dat je hem straks komt ophalen. Vaak hangen er dagritmekaarten in een opvang of kleuterklas zodat je kind kan zien wanneer het opgehaald wordt. En ga dan ook echt weg. Niet nog even kletsen op de gang of stiekem proberen een foto te maken van je kind (oeps, hier was ik toch een ieniemienie beetje schuldig aan). Want als je kind je ziet wordt hij hier allen maar onrustig van.
En dan het heerlijkste moment: je kind weer ophalen! Knuffelennnnnnn.
P.s. Houd er rekening mee dat je kind zoveel nieuwe indrukken heeft opgedaan en heel moe of zelfs chagrijnig kan zijn.
Wat waren jullie eerste ervaringen met het moeten loslaten van je kind?
Reactie plaatsen
Reacties